Nu en dan spit ik in het archief …
De wenteling
Ergens ligt het
diep verborgen,
een stille kracht,
door zoete rust
misschien verloren,
op een mensenpad.
Waarom ligt het
gelijk een water
zonder eb en vloed,
zonder briesje wind
dat beweging kan brengen,
op een mensenpad.
De tijd gaat voort,
er wordt gedacht
aan het verleden,
maar ook aan het heden,
de toekomst wenkt
op een mensenpad.
Plots komt het beeld,
men ziet het aan
visioenen beginnen,
’t verborgene wentelt
heel onverwachts
op het mensenpad.
De stille gave
wonderlijk geopend
wijst een nieuwe weg,
helder verlicht
in de goede richting
op zo’n mensenpad.
Matheus Vermoen (1911-2009)