Al êêuwenlang weune d’r elfjes in ’t bos. Druk doende mit d’r daegelukse bezigheden. In ’n huusie doet ’n moederelf de was. Ze vrieft ’t goewd over ’t wasbord heen om de vlekken d’r goewd uut te kriegen. Vaerderop staet de plaetselukke houthakker-elf planken te maeken, want hie mot ommers zurge dat de elfjes kasten kriege om diengen in te kennen doewn in stoelen om op te kenne zitte. De schoorstêên van z’n fabriekje roakt goed in ’t bos. Hie heit ’n goewd bestaen op wete te bouwe.
De houthakker doet saeme mit ’n ander uut ’t durp en roendje deur ’t bos in belanden bie een boam, die d’r nie best uutziet. “Zou d’n dikken boam ziek weze, omdat ’n zo’n bult heit?” De durpsbeweuner dienkt ‘t. “Dat zal wel ôôr. Iets aeres zal ’t nie weze. Mar ‘k vin ’t toch raor. ‘k Hao nôôit zoiets gezieje.”
As die twêê zo bezig binne mit keuvelen, kieke alle dieren toe. D’n uul heit ’t ommers oak al gevroge an de specht: “Hei joe d’n boam goewd bekeke. Dat ken nôôit goewd weze.”De knienen binnen weze kieke, de reeën, de vlinder, de hamsters, de mosjes, de nachtegaelen, in niemand weet wat ‘r is gebeurd. Ze snappe d’r niks van. ’t Is een raedsel. De houthakker-elf krouwt achter z’n ôôre. ’t Miraekel mot opgelost worre. Zo ken ’t nie vaerder. De daegen verstrieke in alle elfen in alle dieren pienige d’r harsens hoe ’t zo is gekomme. Iederêên is ’t erover êêns dat ‘r iets mot gebeure.
De tied gaet voort, in d’n boam z’n bult is eigenluk nog grôôter geworre. D’r zal een boamendokter motte komme mar die man ken d’r oak niks an doewe, geweunweg omdat ’n nie weet. Hie zit mit z’n handen in ’t haer. “’k Hao nôôit zoiets meegemaekt.” Da’s ’t enigste wat ’n uut kan brienge.
Weer gaen d’r weken voorbie. ’t Zunlicht wordt minder, de winter doet zo’n beetje de intrede. In al dien tied heit iederêên buten d’n eekhoorn gerekend. Da’s d’n bôôsdoener van d’n bult van d’n boam. Wat hatten noe gedaen? Hie heit ’t druk gehad mit slepe van neutjes. Hie maekende ’n gaetje in de stam, douwende die neutjes d’r in in maekende de stam ’n beetje dicht. Mar hie had ‘r gêên errug in, dat de stam steeds dikker wier. In d’n boam verzuchtte: “Schei d’r toch ’s uut. Ik hae genog binne! Straks mo’k nog geopereerd worre!” D’n eekhoorn begreep ’t in slepende een hoap neutjes weg, net zoveul totdat d’n boam weer geweun kon aedeme. De pien was weg, oak voor de elfjes!
Cora de Boed