Vandaag een deel uit Het noodlot van een foute speurder, het nieuwste boek van Joost Visbeen:
Nadat Piet Storm verslag aan Rus had uitgebracht over de bevindingen van de informante Sjaan met de Italiaan Frederico verliet hij het politiebureau en slenterde vanaf de Houtmansgracht via Paradijs, Cappenersteeg en Stoofsteeg naar de Markt. Hij was neergestreken op het terras van het Grand Café Central dat die week het honderdjarig bestaan vierde. Het is het bekendste familiebedrijf van de stad en werd in 1916 opgericht.
Toen Piet het ene na het andere biertje had genuttigd, realiseerde hij zich dat hij een beslissing moest nemen. De mooie Catharina op wie hij smoorverliefd is, had hem al een paar keer gevraagd wat hij nu wilde. Hij droomde van een prachtig leven met haar. Na het vijfde biertje nam hij de beslissing. Hij zou haar vertellen dat hij zijn vrouw Margje met wie hij 30 jaar getrouwd is, zou gaan verlaten. Hij zou proberen met vervroegd pensioen te gaan en een nieuw leven met Catharina beginnen. Met zijn spaargeld zou hij in het duingebied van Ouddorp, waar hij vandaan kwam, een bungalow kopen. Hij had met de makelaar reeds een afspraak gemaakt.
Het echte dilemma van Piet, alhoewel hij dat zelf niet zo zag, is dat hij in een identificatiecrises was beland. Een stormachtige fase in het leven van een 50 jarige dat gekenmerkt wordt door een periode van onrust, onvrede en een drang naar verandering. Doordat hij weinig over zijn gevoelens sprak, was het zijn omgeving ook niet opgevallen.
Catharina de Heester is een blonde deern van 30 jaar. Ze is 1.80 m lang en heeft een atletische gestalte. Tot voor kort had ze een verhouding met een veel oudere Rotterdamse havenbaron. Toen zijn vrouw erachter kwam dat hij er een maïtresse op na hield, barstte de bom en had ze hem vergiftigd, voor welk feit ze nu 8 jaar moest brommen.
Catharina had de dure kleding, sieraden en de auto die ze in de loop der jaren van hem had gekregen verkocht, hetgeen haar een flink geldbedrag opleverde. Dat was echter niet genoeg om ervan rond te komen en om de manier van leven zoals ze gewend was in stand te houden. Ze besloot een eigen bedrijf te starten. Ze had weliswaar weinig schoolopleiding gevolgd, maar ze had daarentegen ervaring om een oudere rijke man te verwennen en enigszins tot geprikkeldheid te brengen zodat die weg voor haar open lag. Ze had een aparte kamer in haar flat ingericht waarin ze de heren kon ontvangen. Voor klanten had ze zich laten inschrijven bij de sexbaas van de sexwinkel aan de Constantijn Huijgensstraat. Na enige maanden liepen haar activiteiten als een tierelier. Ze bleek een goede dame van plezier te zijn want verschillende klanten kwamen steeds terug. Ze groeide in haar rol als meesteres, gelijk een actrice die steeds meer zelfvertrouwen krijgt, door steeds meer te acteren.
Op een middag werd er gebeld. Ze was laat opgestaan en was nog in ochtendjas gekleed. Ze schrok enigszins want ze verwachtte geen klant. Via de videocamera bij de toegangsdeur, zag ze de grijze haardos van Piet Storm, haar vriend bij de politie. Ze kreunde zachtjes, herstelde zich van de schrik, boog haar charmante gezicht in een sprankelende glimlach en trok de deur op een galante wijze open. ‘Piet lieverd,’ en ze kusten elkaar innig.
Ze kropen in haar slaapkamer in bed, dicht tegen elkaar aan. Dat was een blijk van welwillendheid die ze hem af en toe verleende. Hij had een hekel aan haar werk en wilde op haar werkplek niet met haar vrijen.
Terwijl Piet in haar armen lag, zei hij: ‘Zoals het er nu naar uit ziet, kunnen we samen een nieuw leven beginnen. Financieel zit het goed. Ik heb flink wat geld op de bank staan, waar we de bungalow in Ouddorp van kunnen betalen. Ik heb er een kennis wonen van wie ik een strandtent kan huren, zodat het ons in de zomermaanden financieel aan niets hoeft te ontbreken. Ik zie ons al samen achter de bar staan bij het runnen van de strandtent. Jij kunt dan het oudste beroep ter wereld wat je nu uitoefent vaarwel zeggen. Ik zal ervoor zorgen dat er voor ons beiden een nieuwe toekomst gloort.’
Ze kuste hem vurig. ‘Het klinkt fantastisch, Piet, vertel er nog eens wat meer over,’ fluisterde ze in zijn oor. ‘Het klinkt zo bijzonder.’
Een brede grijns verscheen op zijn gezicht. ‘Ik ben bekend in Ouddorp. Het ligt op het vroegere eiland Goeree Overflakkee. Toen ik jong was, trok ik iedere zaterdagavond met mijn vrienden naar Hotel-Restaurant Bouman, waar veel jongeren kwamen om met de meisjes van het eiland te dansen. Ouddorp is bij uitstek een van de mooiste badplaatsen aan zee. In de zomermaanden het eldorado voor de vakantiegangers. Er staan 3 strandtenten die ik veel heb bezocht en nu kan ik er een voor langere tijd huren. De horeca heeft altijd al mijn belangstelling gehad. Als we nu samen die tent kunnen gaan runnen, gaat er een droom in vervulling. Ik ben geboren op het eiland en de zee heeft me nooit losgelaten. In de winter is er niet veel te doen, maar de opbrengst van de strandtent in de zomermaanden zal voldoende zijn om te overwinteren en daarnaast heb ik toch ook nog mijn pensioentje.’
‘Je hebt grote plannen,’ zei ze vol bewondering. ‘Zijn ervoor de toeristen, behalve het strand, voldoende mogelijkheden?’
‘Er zijn veel recreatiemogelijkheden in het duingebied. Nog niet zo lang geleden is er een nieuwe attractie, de bunkerroute, bijgekomen. In de Tweede Wereldoorlog bouwden de Duitsers in het duingebied meer dan 40 bunkers om het eiland te kunnen verdedigen tegen een invasie van overzee. Na de oorlog verdwenen de meeste bunkers onder het zand, overwoekerd door braamstruiken. Een groep vrijwilligers heeft recent tal van bunkers blootgelegd. Een looproute, niet ver van onze strandtent, voert langs de bunkers en dat trekt veel toeristen. De strandtent heet De Punt. Bij de ingang ligt een groot anker van een van voor de kust bij Ouddorp vergaan zeeschip. Vanaf het terras van de tent heb je een prachtig uitzicht over de zee, het strand, de Brouwersdam en de vuurtoren die elke nacht zijn lichtstralen, ter beveiliging van de zee- en pleziervaart, over de zee werpt. De inventaris van de strandtent kunnen we geheel overnemen. Ik heb al een gedeelte aanbetaald. Bij aanvang van het komende seizoen kunnen we starten. Er moet nog wel wat onderhoud gepleegd worden, maar dat is van later zorg. We kunnen in ieder geval aan een mooie toekomst bouwen.’
Ze moest zich beheersen anders had ze het uitgegierd van het lachen.’ O, Piet lieveling, je overrompelt me met je ideeën. Er staat ons zeker een verrukkelijke toekomst te wachten.’
Ze nestelde zich in zijn armen. ‘Ik verlang zo naar je. Wil je het nog een keer proberen? Wellicht krijg je het deze keer wel voor elkaar.’
Catharina had een slechte eigenschap. Ze deed zich anders voor dan ze in werkelijkheid was. Ze kon manipuleren en liegen alsof het gedrukt stond. In haar diepste zijn, zag ze Piet als een minderwaardig iemand. Besef van verantwoordelijk kende ze niet. Ze was in staat anderen bewust te benadelen of te kwetsen. Ze was niet van plan om het leven met Piet te delen en al helemaal niet om haar huidige leven te ruilen met een aan de winderige Noordzeekust. Ze hield niet eens van het strand! Ze dacht aan het dure jacht van haar laatste minnaar, de Rotterdamse havenbaron, met wie ze prachtige vakanties had gevierd in verre landen.
Ze had er geen enkele moeite mee om Piet in zijn fantasiewereld te laten verkeren. Dat dit zou leiden tot teleurstelling en het gevoel van in de steek gelaten te worden liet haar koud en was niet haar probleem.