THEMA POËZIEWEEK 2016: HERINNERING
Onder het motto Jaren die druppelend versmelten staat de Poëzieweek in 2016 in het thema van herinneringen. Wie wordt er niet lyrisch als het gaat om mooie jeugd- of vakantieherinneringen? Evengoed zijn we bij momenten ontroerd door ons verleden, zowel collectief als individueel. We herinneren ons onze eerste kus, maar ook wanneer de Twin Towers ingestort zijn.
Herinneringen voeren ons terug naar een ver of nabij verleden, maar leiden ze ons soms ook niet om de tuin? Herinneringen kunnen ons op een roze wolk parkeren, maar kunnen ons evenzeer laten verdwalen in de minder aangename momenten van ons verleden. Poëzie is het genre bij uitstek om het verleden in woorden om te zetten, te bezingen, te bekritiseren, kortom, te herinneren.
Vervlogen
De torens kijken over de pleinen uit.
Ze zuchten het dagstof weg. Drukte
zit in vierwielers met stress verpakt.
Geen vaarwel maar tot morgen.
Net voorbij de rotonde een rijhuisje.
Het laatste in zijn soort.
Boven een stuk afgezakt grootmoeders
gordijn staren pientere ogen naar de
grijze plek. Daar stonden melkkoeien te
wachten op verlichting van hun uiers.
Naast de favoriete houtwormenstoel,
een thermos. Al een eeuwigheid zij aan
zij met de ingedeukte brillenkas.
Het broodmes ligt er hulpeloos bij.
Achter de trouwfoto van ma en pa, met
kalenderblaadjes overwoekerd, staat
de fles graanjenever. Een versuft
bruidsboeket. Bijna verpulverd.
De radio, het pronkstuk in deze hoeve
spreekt als enigste stem om zeven
uur stipt. Nieuws en weerbericht.
Hier beweegt de tijd bedaard.
Erika De Stercke
Laten we weer eens …
Laten we weer eens
over vroeger praten
over de winters waarin
’t zo hard kon vriezen
over de winters
met bloemen op de ruiten
hoe we ’s morgens
met onze warme adem
een kijkgaatje
bliezen
om te zien of
daarbuiten toch nog
iets gebeurde in
de spekgladde bijna
verlaten
straten van ’t te stille dorp
en hoe je later op de dag
opfleurde
als de sneeuw ging
vallen, heel fijn en de jongens op
het schoolplein
juist jou met sneeuw
in wilden wrijven
oh, al die jonge lijven……
Bloemen staan niet meer
op de ruiten
centrale verwarming
heeft ze weggeplukt
van sneeuw ben je steeds
minder verrukt.
Laten we maar niet meer
over vroeger praten.
Tannie van Eck
Oude Tonge
TOEN HET WATER KWAM
Ik stond voor het raam.
Grijs was het weer.
Regen stroomde neer
als in de dagen van Noach.
De sloot die ik zag
kwam tot de weg.
Zondag was het: 1 februari 1953.
Ik keek en keek,
tijd verdween in eeuwigheid.
’s Nachts was mijn vader
door storm en regen
samen met de ziekenwagenchauffeur
weggegaan.
Op hem wachtte de huisdeur,
die ander zag de deur nooit meer.
Dagen later,
ik stond voor het raam
kwam hij het tuinpad oplopen,
een zwerver,
strompelend tussen twee mensen in.
De geboorte was het
van een nieuw begin.
Dit was een wonder,
daar geloof ik nu in.
Vught, 24 januari 2016
Mari-Anne van Oortmerssen
Ik mis je
Het kussen had ze omgedraaid
omdat het nat van tranen was
haar hand zocht daar
waar steeds nog zijn pyjama lag
en onder haar neus
steeg herkenbaar
zijn geur omhoog
ze droogde met de mouw
haar wangen
’t verlangen was
nog nooit zo sterk geweest
in de stilte van de nacht
mist ze hem het meest.
Frouke Bienefelt
herinnering
tranen
het druppelt en smelt
op het raam
en haar oogbol
gestaag glijdt het vocht
naar beneden
over kozijn en wimpers
naar muur en wang
het huis huilt
op haar wegen slechts regen
verdriet en vreugde
laten het stromen
tot vrijheid en zegen
wanneer slechts
één herinnering
overblijft
het traant en smelt
druppels
Niels Snoek