Van de redactie
Een nieuwe lente is aangebroken. En heeft u dan ook kriebelende vingers om in de tuin te wroeten, en alles weer te zien groeien en bloeien? Mijn hart gaat sneller kloppen als de eerste zonnestralen over de tuin komen en een zacht windje door mijn haren waait. De aarde barst open en voorzichtig piepen de eerste groene puntjes uit de zwarte grond. En voordat je het weet is er weer bloesem waar te nemen in vruchtbomen of andere struiken in je eigen tuin. Later bloeit het fluitenkruid weer vrolijk langs de wegen. De natuur gaat weer leven. Mooi is dat het bovenstaande mooi aansluit bij het thema van dit nummer 54 van o-o-go, tuinen.
Het doet me denken aan de volkstuinen die we hadden, waar langs de sloot een flink stuk grond ons gezin voorzag van groenten, maar ook van de nodige bloemenpracht in ons huis. Samen met mijn vader ging er naartoe, meehelpen en goed kijken hoe je alles zaait van tevoren. Dat was niet zo moeilijk voor mij, want papa had een zaadhandel aan huis en we hadden vele klanten die allerlei groenten en bloemenzaad afnamen. Ook legde hij zelfstandig tuinen aan bij mensen die dat zelf niet zagen zitten. Een mooie tijd. Alleen het stuk landbouwgrond van hem, vol met violen… Als kinderen werden we geacht om mee te helpen om het violenzaad te oogsten na schooltijd. Daar had ik niet zo’n zin in, eerlijk gezegd vond ik het vreselijk! Maar of je wilde of niet, je moest! Daar werden verder geen woorden aan vuil gemaakt. En om de lieve vrede te bewaren deed je je plicht. Toch heb ik daar ook veel geleerd om te ‘tuinen’ en inspiratie op te doen voor later.
In dit nummer is een verhaal te lezen van Marias Velthuizen. Hij verzorgt een jaar lang zijn bijdrage. Marias is wat betreft tuinen geïnspireerd door Louis le Roy. Opvallend is dat de schrijver opmerkt dat spitten in de grond uit den boze is. “Je verstoort daarmee het rijke bodemleven. Beroer alleen de grond waar je bijvoorbeeld een plant wilt behandelen of een andere plant op die plek wil laten groeien.”
Er komen verder prachtige gedichten aan bod over eigen tuinen, de landerijen, groentetuinen, ja zelfs van levenstuinen. Op het land in onze eigen omgeving staan weer volop bloeiende en kleurige tulpen. Als je een foto maakt, ga niet tussen de tulpen staan! Je maakt meer schade dan je lief is. Dat wil je ook niet in je eigen tuin! Na het schrijven van dit voorwoord heb ik meteen een ‘weelderig gevoel’. U ook?
Cora de Boed