Jolanda Holleman

Jolanda Holleman-Kropff
Stad aan ’t Haringvliet

publiceert op: www.gedichtensite.nl
e-mail: gedichten@yahoo.com

biografie

Mijn naam is Jolanda Holleman-Kropff en ik ben geboren in Rotterdam. Tot 1997 woonde ik in Capelle a/d IJssel, waarna we naar Goeree-Overflakkee verhuisden. Ik schrijf al van kinds af aan gedichten. Eerst voor de schoolkrant, later voor familiejubilea etc. Een groot aantal jaren heb ik niets gedaan met dit talent, tot ik het na een moeilijke periode herontdekte. Soms komt de tekst zomaar aanwaaien en soms ben ik uren aan het ‘bijslijpen’ om alles kloppend te krijgen. Taal is mijn grote passie. Ik haal inspiratie uit mijn geloof in God, uit de natuur, muziek en uit wat ik om me heen zie gebeuren. Sinds juli 2007 publiceer ik gedichten op een christelijke website: www.gedichtensite.nl. In de bundel “Even alleen met God”, uitgegeven door de redactie van deze website, is toen een gedicht van mijn hand opgenomen. In de zomer van 2007 ben ik ook met andere dichters van het eiland Goeree-Overflakkee in contact gekomen en heb me aangesloten bij ‘de reizende dichters’. Het is leuk en inspirerend om een passie te delen. Dus niet meer alleen gedichten te schrijven, maar ook bij culturele activiteiten voor te lezen. Fijn om te merken dat wat mij raakt, via woorden ook weer iets met anderen doet!

§

Bespiegeling

Tevreden leun ik achterover
kijk door de brandschone ramen
naar een wereld in bloei
totdat ik de spin ontdek die
onmiddellijk mijn raam gebruikt
als spiegelende achtergrond
voor zijn window wide web.
Wrijft hij nu in zijn pootjes?

29-4- ‘17

§

Flakkee

De polder strijkt
zijn vouwen glad
en ligt
zo roerloos
als een espenblad.

Door nevels zie je
in de verte
de contouren
van de bomen
naakt en spiegelglad.

De dag ontwaakt.
Ochtendgloed schept
ruimte voor geluk
voor zin en zijn
en mooie dromen.

Met één keer daags
een shot Flakkee
passeer je onrust
in jezelf
ben je thuisgekomen.

§

Wacht

Ga niet weg
nu het graan pas gaat rijpen
de lucht zo heel grijs is
de miezer gestaag

Ga niet weg
nu we veel niet begrijpen
de mist zo dichtbij is
het uitzicht zo vaag

Wacht tot de
zon morgen alles weer kleurt
haar deken zacht spreidt op
de pijn van vandaag

Wacht tot de
stilte in klaprozen geurt
als helende echo
rechtdoet aan jouw vraag.

28-6- ‘17

§

Wat als..

Wat als de mensen
fijnbesnaarder zouden zijn
of pogingen daartoe
zouden beginnen

we eerst eens luisteren
naar elkaar voordat
we onze mening
willen laten winnen?

Wat als we langer keken
naar het hemelblauw
de rust die schapenwolken
hebben zelf ook nemen

wat nu niet komt, komt
morgen wel of niet, oké,
zo rustig ruglig in het gras
madeliefjes tussen onze tenen?

Wat als we dan ontdekken
wie we werkelijk zijn
gemaakt om goed te doen
is dan het tij nog wat te keren

wijkt dan de angst van
wat we zien aan dreiging
van raketten, cybercrime,
gifgas, messen en geweren?

Wat als we elkaar met andere
ogen zien, het lijkt een druppel op
een hete plaat misschien die zich
zo makkelijk weg laat redeneren

maar vele druppels vormen
regenboog, dat beetje hoop
omspant de wereld met zijn kleuren..
laten we het in VREDESnaam proberen?!

26-8- ‘17

§

Je hart op slot,
de sleutel weggegooid

Het deurtje van je hart
heb jij op slot gedaan
de sleutel weggegooid
vrede en rust voortaan
niemand die je kwetst
niemand die verdriet
niemand komt dichtbij
niemand die jou ziet.

Maar op een mooie dag
kan ‘t zomaar gebeuren
dat de Trooster binnenkomt
door jouw dichte deuren
dat Hij spreekt: “vrees niet,
Ik kom je wonden helen
‘k vul je met geloof en liefde
en dat mag jij gaan delen!”

Gód maakt jouw deurtje open
er stroomt dan liefde uit
voor God en voor je naaste
en je kunt weer vooruit
soms val je even terug,
je mag leren overwinnen:
vertrouwend op Zijn kracht
steeds opnieuw beginnen!

 

Reacties zijn gesloten.