Nel Saarloos-van Otzel
Saturnuslaan 4
3255 TR Oude Tonge
Telefoon: 0187 64 14 55
nelvanotzel.art@chello.nl
Biografie
Ik ben in1938 in Oude-Tonge geboren en getogen en woon daar nog steeds. Opgegroeid in een gezin met 10 kinderen, 3 jongens en 7 meisjes. Na de lagere school werkte ik in de zomer bij mijn vader op het land en in de winter zaten we gezellig met moeder en de meiden te handwerken. Moeder leerde ons van alles wat daarmee te maken had en mijn vader bracht ons de liefde voor de natuur bij.
Vanaf mijn 16de tot 30ste jaar heb ik amateurtoneel gedaan.
In 1959 ben ik getrouwd en we kregen 3 kinderen en 5 kleinkinderen.
Toen mijn dochters op de MAVO zaten in Oude Tonge, ging ik naar de avond-MAVO in Middelharnis.
Heb daarna ruim 16 jaar gewerkt in de kinderpsychiatrie en deed intussen een 2-jarige cursus “Creatieve Handvaardigheid”.
Rond die tijd ben ik begonnen met wol spinnen en verven met planten. Heerlijk om met al die kleuren bezig te zijn. Van die garens ging ik breien en weven. Verslaafd was ik daaraan gewoon om steeds maar weer prachtige dingen te creëren.
Al doende is ook de belangstelling voor de schilderkunst ontstaan en ben ik schildercursussen gaan volgen in binnen- en buitenland. We hadden dan regelmatig een expositie van cursisten. Ook ging ik enkele jaren op de vrije academie, het SKVR in Rotterdam. Heb in de loop van de jaren een eigen stijl ontwikkeld en in 2003 had ik mijn eerste eigen expositie in “Atelier Mommersteeg” in Oude Tonge. Daarna regelmatig bij verschillende galeries, ook in de regio.
Schilderij : One day i’ll fly away
Wat betreft het schrijven. Het maken van een opstel ging mij altijd wel goed af maar heb daar verder nooit wat mee gedaan. Ik maakte wel eens een paar gedichten maar daar bleef het ook bij. Toen ik in 1990 werd gevraagd mee te doen om in Flakkees Dialect te gaan schrijven met het doel een boekje samen te stellen heb ik dat met veel plezier gedaan. Deze studiekring bestond uit 8 mensen en iedereen deed het vanuit zijn eigen dorpsdialect. Ik was er voor Oude Tonge. Je zal wel merken dat het dialect van Oostflakkee op verschillende punten afwijkt van de overige dialecten op Flakkee. Met name R.K. Achthuizen en Oude Tonge hebben veel overeenkomsten mèt, en invloeden vanuit het Vlaams die vooral worden waargenomen in woorden waar de letter h wordt uitgesproken, die er niet staat en deze weg te laten waar hij wèl behoort; b.v. Achthuizen wordt “Hachtuuze” en een eekhoorn wordt “heekoorn”.
Het is niet de bedoeling dat ik altijd in dialect schrijf.
De reddingsboot
De nacht van die vreselijke ramp
1 februari 1953 midden in de polder
met z’n tienen dagenlang op zolder
opgesloten door het woeste water
en onder ons bonkebonkebonk
van meubilair tegen het plafond
Geen redding op die zondag
we gaan een donkere nacht weer in
iedereen is angstig koud en stil
op maandag laat in de middag
een reddingsboot komt naderbij
laverend tussen wrakhout en kadavers
Veilig aan gekomen op de dijk
verstijfd van angst maar nu ook blij
dan komt tomeloos verdriet en pijn
als we horen dat zoveel mensen verdronken zijn
meegesleurd door de storm en woeste golven
verdwenen in het kolkende water
Ik zal ze nooit meer zien
mijn lieve vriendin Sarie en vriendje Thijs
hun zorgzame ouders van twaalf kinderen
nee….. ik zal ze nooit meer zien
Janus Thijs Sarie Wim Theo Jan
Dini Koosje Tonnie Fransje Annie
en kleine Sjaantje
ze was pas 11 maanden oud
en het water was zo koud
Haiku
Een kleurig ijsje
in een kleine kinderhand
smelt heel langzaam weg
De poes in de tuin
sluipt onrustig heen en weer
ruikt hij soms onraad
Ik zit te turen
uren langs de waterkant
te lang, ik verbrand
Koeien in de wei
Herkouwen de ganse dag
en morgen ook weer
De vlinders dansen
in de felle zomerzon
wat een kleurenpracht
In deze vijver
zwemmen zeven vissen rond
‘t is een mooi gezicht
Aan een stille dijk
groeien bramen in het wild
niemand plukt ze af
Koren in het veld
ruist nog in de warme wind
morgen voor het laatst
Ik zie weer kwallen
in het Grevelingenmeer
ik blijf uit de buurt
KERSTMIS 1984
In oktober was ’t dan zovaar, oengs nieuwe uus was klaer! Veruuze dus! Mit man in macht wier d’r gesjouwd. Zat maanse om te elpe. Binne jin dag was alles over in me konne d’r nog dezelfde aeved slaepe. Me waare allemael in de weer om alles zo vlug meugeluk gezellug te maeke.
Jae…..de tuun, daer ko ‘j in naejaer netuurluk niks beginnen mit al die blubber. Dat mos dus wachte tot ‘t voorjaer was. De troep die overal roengd sliengerde wier opgeruumd in ’t was toen best kelf.
Noe kwamme d’r in diezelfde tied aok maanse achter oengs weune. De achtertuune grenze an mekoar.
Die buurman noe is ’n echte autogek! Z’n graazie stae vol mit ouwe auto’s. Niks op teege netuurluk, ieder z’n obby, za ‘j zaage. Nou mjistal praete me zelf oak zo mar dit gieng oengs toch wel ’n beetje al te vaar.
Op ‘n dag komme me tuus in wa sie me…….’n roestug autowrak bie eulie achter de graazie. Voor eulie uut ’t zicht mar wielie kieke d’r ’n jille dag teegen an.
Me kieke mekaor an in zuchte mar ‘s.
‘’Nou das oak a-sociaal’’, zei ’n kennis die oengs nieuwe uus kwam bekieke, ‘’zoiets doe je toch niej’’.
Jae…..’k was ’r oak nie bliej mee, ‘k wou d’r eigeluk wel wat van zaage mar toch oak weer nie verveelend weeze.
In daer weun je dan lekker in je mwoje nieuwe uus. Van de zeumer zouwe me pas ’n schuttieng zette dus nog ’n alf jaer teege zoo’n stik roest ankieke…..leuk vooruutzicht……
‘’Wat jammer noe toch’’,zeije me teege mekaor, ‘’in ’t bin toch zukke vrjisseluk aerdige maanse’’. ‘’In nog wel ’n pliesie’’, zei ’n angder, ‘’je zou toch dienke éé’’.
Nou , die pliesie mit z’n vrouw, in oak de angdere buure kwamme ‘n aevedje op veziete.
’T uus wier uutvoerug bekeeke in bewoengderd. Gekscherend adde ze me de ‘’zwart/wit buuvrouw’’ genoemd. ‘k ad ’t jille uus zwart/wit ingericht.
D’r kwamme toch wel veroengtschuldegienge over ‘t autowrak toen ze’t mit d’r eige oage zagge.
In daer bleef ’t biej. Och…niemangd zeurde d’r nog over, je raek t’r an gewend, mar toch…..
’T was intusse aest Kerstmis in jil somber weer. Nog geen snjiwvlokkie was d’r gevalle.
Saoj eigeluk wel. ‘K zit er altied zoo naer uut te zien…….’’n witte kerst’’.
Zoas geweunluk gienge me op kerstaeved naer de nachtmis. ’T was knap koud geworre in je zou aest dienke da ’t gieng snjiwwe. ‘T leek te mwoj om waer te weeze. Al oover tweeè was ’t jirda me in bed lagge. Ik, mit de stille oop toch op (al is’t mar ’n jil klein beetje) snjiw.
Geweunluk kan ‘k nogal slecht uut m’n bed ’s oches mar noe was’k zoo benieuwd of de waereld wit was da’k geliek deur ’t raem keek.
Stomverbaest om wa’k zag, riep ‘k: ‘’Daan da moj noe kieke!’’ D’r lag nie aljin snjiw….nee, oak’t autowrak was jillemael wit gevaarfd in mit grwotte letters stoeng d’r op:
GELUKKIG 1985
De Traene sproenge in m’n oage….. Schitterend! ‘K a d’r geliek ’n paer foto’s van gemaekt.
Wat adde ze gesjouwd, de buure om ’t wrak binne te sleepe swint da wielie naer de nachtmis waare. Ze adde gewaarkt as paerde, tot’s nachts drie uur toe. Toen most ’t spul oak weer naer buute. Bekaf waare ze geweest vertelden ze laeter.
Ik ad de negetieve weggebrocht, in toen ‘k de foto’s laeter tuus kreeg was’k jil verrast.
‘T leeke wel kerstkaerte….Prachtig!
Zo kwam ‘k injins op ’t idee om deze foto de volgende kerst naer de buure te stuure.
“T was nie moeluk geweest om van 1985, ‘’1986’’ te maeke.
’T was wel ’n suukses! De buure moste toegeeve da ze nog nwojt zoo’n bezoengdere kerstkaert van iemangd gekreege adde.
‘n Ouwe joenge meid uut Stad
ei neege oengde in ’n kat
ze is voorloapig nie van plan
d’r bed te djille mit ’n man
in daerop gae ze prat
’n Joenge vaoder uut de Plaet
die was ten einde raed
íe most z’n zeuntje an gaen geeve
mar was te lang in de kroeg gebleeve
in noe was ’t al te laet
’n Luie vrouw uut Sommelsdiek
ad veul moeite mit de striek
ze zei zoo teege d’r man
‘’doe je goed mar verkreukeld an’’
noe zit ie fijn biej bloengde Miek
’n Man in Nieuwe Toeng geboore
ad z’n borrel afgezwoore
in toen die d’r achter kwam
dat z’n vrouw ’n angder nam
was ie weer verloore
M’n vaoder
De stilte van
onuutgesprooke woorde
’t gevoel van
inge‘ouwe liefkoozienge
nwojt geljird
je te uute
al je liefde
sprak uut daede
’n jil speciale man
m’n vaoder.
ZWARTE GERDIENE
Oengze ouwste kleindochter Joyce, 26 is ze, is noe druk in de weer om saeme mit d’r vriend Jasper d’r nieuwe uus af te maeke.. Ze aan’t casco gekocht in noe kenne ze ‘t zodoende jillemael nae d’r eige idee afmaeke. Aest elke dag bin ze d’r druk mee in de weer in ’t schiet al aerdig op. Op ’t lest van september kenne ze d’r wel in dienk ‘k. De keuken in de badkaemer motte nog gezet worre in voor de rest is ’t zowat af.
In daer ga ‘k dan weer hè, in gedachte zoo’n 40 jaer trug naer toen ‘k zelf nèt veruusd was.
Mit zurg ak alles netjes op kleur uugezocht. Voor de raeme a’k grovve zwarte gerdiene opge-ange. ’T waere nèt visnette. Je zag ’t nie zoveul want gerdiene moste in die tied arstikke wit weeze. Musschien toch wel wat proveserend, die zwarte, volges sommege maanse.
‘T ke me niks scheele, ik vin se mwoj.
Op ‘n oched komme d’r twee ouwe vrouwtjes in de straet voorbiej gekuierd. Ze bluuve vlak voor m’n raem staen, “ bel bel bel, dan moj daer noe toch kieke oor, daer ange megottek zwarte gerdiene. Ze durve teegewoordug toch oak alles ee!”
Die maansies adde niej in de gaate da’t booveraempie ope stoeng zoda ‘k alles kon worre.
“Wielie doen oengs best om de gerdientjes zo wit meugelijk te ouwe in noe ange de joenge luitjes zwarte op. Bel bel bel, snappie dat noe?” Ze loape ’n aandje deur, kieke nog ’s om in schudde vol onbegrip d’r wod. Waggelend loape ze vaader.
‘K dienk da ’k ze maarge zie zitte achter d’r schwonne, witte gerdientjes, in raempies die blienke as ’n schellebieter.
Ik schrik van ’t geluud van de tillefoon in bedienk me da die 40 jaer toch wel jil vlug omgegaen binne.